Ditmaal uit de oude doos: een artikel over polosport, polopaarden (pony's?) en een stukje geschiedenis.

Polosport is zo' n tak van de paardensport waar iedereen een mening over heeft. Toch weet de gemiddelde (paarden-)mens maar weinig over deze sport en het specifieke paardenras voor deze sport: de polopony of polopaard genoemd.

In dit artikel lees je een hoop feiten, een stukje geschiedenis en vooral ervaringen van mij over het houden van polopaarden. 
Het artikel is weliswaar van een paar jaartjes oud maar qua inhoud en feiten nog waarheidsgetrouw.

Is de polosport elitair?
Worden polopaarden wel netjes behandeld?
Gaat het alleen maar om geld en status?
Krijgen de polopaarden ferme tikken van de stokken van de polospelers?
Waarom zijn polopaarden zo klein, eng en dun?
en:
Zijn gepensioneerde of afgekeurde polopaarden geschikt voor de ' gewone' recreatieve ruiter?

Alle vragen worden in dit artikel beantwoord.

De elitaire tak van de paardensport?

Sinds 1 jaar zijn wij in het gelukkige bezit van twee polomerries. De merries werden te oud voor de sport en genieten bij ons van hun welverdiende oude dag. Aangezien ik bitter weinig van de polosport af wist en de merries wat beter wilde leren kennen, ben ik me gaan verdiepen in het wereldje van de Polosport.

Het viel me op dat er erg weinig over bekend is en dat er veel vooroordelen bestaan. We kennen allemaal de beelden van champagnefles-ontkurkende helden en met goud behangen dames, met grote zonnebrillen en fraaie hoedjes, op grote chique evenementen waar de meesten onder ons zich niet echt thuis zullen voelen. We vinden het allemaal maar een elitair gedoe en de polopony's vinden we oerlelijk met hun dunne hertenhalsjes en afgeschoren manen en staarten. Zo dacht ik er dus tot voor kort ook over. Ik kwam er echter al gauw achter dat de Polosport met zijn eeuwenoude geschiedenis en tradities de moeite waard is om wat meer over te weten. Voor degene die zijn horizon wil verbreden en een kijkje wil nemen achter de schermen, heb ik wat algemeenheden over de polosport en de polopony's opgeschreven. Het is niet mijn bedoeling een oordeel over deze tak van de paardensport te vellen. Ik wil uitsluitend de lezer informeren en zou willen zeggen: lees en oordeel zelf.

lees meer

Wie heeft er nog een aanvulling op onze To Do list?

Wie heeft nog tijd over?

Wie houdt van de Paarden-Lifestyle !  ?  

Het grote vooroordeel: Alleen mede-paardeneigenaren weten, dat het hebben van paarden ook de nodige energie kost en veel offers aan tijd en geld vraagt. Iedere dag de stallen uitmesten, minstens 3x per dag voeren en controleren. In weer en wind zorgen dat de paarden ook beweging krijgen. Grote zorgen waarvoor de komst van de veearts noodzakelijk is en nooit eens onbezorgd op vakantie of zomaar spontaan een dagje weg.
Zo kunnen we nog wel even doorgaan, want we praten hier over grote wezens die liefde, aandacht en veel verzorging nodig hebben.

Zo’n vijfentwintig jaar geleden was de (paarden)wereld nog anders. Er is een hoop veranderd in een relatief korte tijd.

Vroeger was er de Paardensport en waren er Paarden. Zelden sprak men in termen van afstamming of rassen. Je had gewoon een paard en omschreef hem naar kleur, hoogte of karakter. Op de pensionstal-afdeling van de manege kon je wel verschillen zien in de paarden doch ze leken allemaal erg op elkaar. In de stands van de manegepaarden was er iets meer onderscheid. Fjorden, kleine pony’s voor de kinderen, een enkel arabiertje voor de gevorderden en wat grote lummels voor de volwassenen. De paarden en ponys hadden namen en die namen stonden ook op sleutelhanger-etiketjes die aan de zadels en hoofdstellen hingen.
In de weilanden was er wel wat variatie te zien en als je een grote zwarte zag, kon dat niet missen: een Fries! Ook waren er wel eens wat bonte paarden te zien en uiteraard was al het kleine grut, grotendeels Shetlanders. Wat was het leven simpel….

Anno Nu (2017), de stand van zaken

Nu is het allemaal echt heel anders.
Lees alles over 'Het nieuwe recreatiepaard' en de geschiedenis van het recreatiepaard in Nederland.

Fjordenpaarden zijn lange tijd zwaar ondergewaardeerd. Gelukkig is daar de laatste jaren verandering in gekomen. Misschien een beetje jammer voor wie net een fjord wilde gaan kopen, maar lees dit artikel en je begrijpt waarom.
Het artikel is inmiddels ook in de Vrijruiter van de N.V.V.R. verschenen.

Zinloos geweld, werkeloos, zwarte piet-loos Sinterklaas,  dakloos of gewetenloze oplichting. Moderne woorden die feilloos aangeven wat er in onze maatschappij speelt.
In de paardenwereld zijn er veel woorden die eindigen op -loos. Het is misschien niet zinloos hier eens nader op in te gaan.

Al jaren is er een trend om terug te gaan naar de essentie van het paard.
Het paard waar wij zo veel van houden en dat we proberen te begrijpen in zijn oervorm. Dus we gaan proberen een manier te vinden om zo geweldloos en pijnloos mogelijk met ons geliefde dier om te gaan. We beginnen bij het weglaten van hulpmiddelen. Dit is vooral binnen de alternatieve stromingen van de paardenwereld zeer populair.

Een stuk ijzer in de mond om het paard middels druk op de tong en lagen in de mond sturen en afremmen? Het kan ook zonder bit. Een bitloos hoofdstel voor de fijngevoelige en dappere ruiters onder ons die niet meteen een machteloos gevoel hebben op een stuurloos paard. Of wat dacht je van een boomloos zadel? Een goed alternatief of niet, een bekende zadelmaker geeft tegengas: "De boom is de ziel van het zadel waar vanuit het zadel wordt opgebouwd. Een zadel zonder boom is zielloos en zinloos".
Een feit is wel dat het boomloze zadel vrijwel gewichtsloos is. Onderhoudsloos nog nèt niet. Het hele kunststofgebeuren overigens wel. De nieuwe stof op de markt die technoleather of biothane wordt genoemd, is leerloos, oersterk en vooral geliefd in de Endurancesport. Fantasieloos bruin, zwart en neutraal zijn uit. Felle kleuren zijn in! Neon, pink, yellow, magneta paars: niet bepaald kleurloos. Als je dan toch een buitenritje van 160 kilometer maakt, dan mag je best een beetje opvallen!

En wat dacht je van: ijzerloze hoefschoenen, zandloze manegebakken, haverloos voedsel, St. Jacobskruid-loos hooi en papierloze paarden? Het toppunt van loos is het houten paard Hektor! In Duitsland vooral heel populair. Dit paardloze paard wordt gebruikt voor de eerste zitlessen. Met de bouwtekeningen in de hand hebben wij dit houten paard gemaakt. Vooral voor moeders heel handig. De kinderen kunnen paardje-spelen en moeder kan zorgeloos haar eigen gang gaan. Hektor is bewegingsloos, bijt niet, slaat niet en bokt niet. Een probleemloos paard, maar wel een beetje levensloos.

Het weglaten van hulpmiddelen is een soort streven naar minimalisme en zen. Een buitenritje maken op de praktisch blote rug van het paard en genieten van het wezen van het paard, is een droom voor velen. Ooit las ik een artikel over een aardige man die zo 'n rit vergeleek met het wiegen van een baby door de moeder. Voor hem was de beweging van een paard in een sukkeldrafje een oergevoel dat hem deed overgaan in een meditatieve toestand. Hij onderging zo ń eindeloze rit totaal gedachteloos en kwam als herboren weer thuis. Voor hem geen gerinkel van ijzer om en aan zijn paard. Een eenvoudig zadel, hoofdstel en rustig paard en hij ervoer tijdloos genot.

Dit alles is een nobel streven. Maar let op: we moeten niet kritiekloos zijn en iedere nieuwe trend klakkeloos overnemen. Zodra er een trend is naar een grasloos weiland, modderloze paddocks, smetteloze stallen of een karakterloos paard, dan haak ik persoonlijk af. Voor mij zit er dan geen uitdaging meer in. Dan vind ik het een beetje waardeloos.

Stel, je ligt samen bij te komen na DE daad en jouw vriendin kijkt je met grote, verliefde ogen aan. (We gaan even voor het gemak van een man-vrouw-samenstelling uit om het verhaal soepel te laten verlopen. Uiteraard zijn de rollen op iedere denkbare wijze in te vullen qua geslacht, gelegenheid en variatie qua daad.)

“Wat ben je toch een hengst,” zegt ze ineens. En jij grijnst nu van oor tot oor: nu voel je je pas een échte MAN, maar is dit wel zo 'n groot compliment?


vervolg

Binnenkort zal in de Vrijruiter van de N.V.V.R. en op deze website het artikel over Konikpaarden te Bourtange, van het Groninger Landschap, worden gepubliceerd.

Hoe is het welzijn van deze Konikpaarden en kunnen we wel trots zijn op deze semi-wilde kudde?

Lees alles hierover - soon -  in de Vrijruiter en op deze website.