Eens in de zoveel tijd gaat er een filmpje viraal op Social Media waarop te zien is hoe een dier wordt mishandeld.
We kennen allemaal nog wel de beelden van  - veel te zware - volwassenen die door het bos scheuren op Shetlanders. Tot de Shetlanders er letterlijk  bij neervallen.  (zie filmpje onder)

En meer recent: een vrouw die het zo nodig vond om even 'walvisje te rijden' op een verzwakte walvis die net op het strand was aangespoeld en door omstandigers naar de zee terug was begeleidt.

Hoe kunnen we dit soort nare dingen voorkomen?

Dit mooie filmpje van de NOS willen wij jullie graag even laten zien. Konikpaarden door hoogwater op zoek naar vast land, te Beuningen, Gelderland.

Al eerder schreven wij over Konikpaarden in Bourtange.
Lees alles over deze vriendelijke kudde en hoe deze wordt beheerd.

Over klimaatsveranderingen is veel te doen. Het is echter niet van gisteren. Al veel langer spelen de zorgen en de problemen die het geeft voor velen. Voor paardenmensen misschien nog wel meer dan voor anderen.

De zomers worden te warm, paarden moeten op stal om hen te beschermen tegen overhitting en akelige insecten.
De winters worden te nat en iedereen weet wat dat betekend: modder, modder en nog eens modder.
Het hooi is duur, alles wordt duurder en paardenhouden is niet meer voor iedereen mogelijk.

We zullen ons moeten aanpassen en vooral probleemoplossend moeten denken. Paardenmensen, geef de moed niet op.
Trek de mondhoeken weer omhoog, veeg de regen en tranen van je gezicht en lach er af en toe om. Dàt lost echt niets op, maar even genieten van een mooi filmpje, zoals hierboven, een artikel over een kudde die het wél goed doet en twee absurdistische columns, relativeert een hoop...

De Oostvaardersplassen benoemen bij een paardenliefhebber is als zout op open wonden strooien. Beter om dat niet te doen. Onmiddellijk laait er een gigantische discussie op over het wel en wee van de Konikpaarden.
De winter waren de discussies iets minder fel. Tenslotte waren er al een hoop Konikpaarden vertrokken naar het buitenland en was de kudde al beter op peil. Er liepen geen zwaar vermagerde konikpaarden meer rond, de winter viel mee.
Desalniettemin blijft de Oostvaardersplassen een grote open wond ...

Bij Paardencolumns hebben wij dit anders gedaan. Wij hebben niet de discussie aangewakkerd maar zijn - voor ons - dichterbij huis gaan kijken naar andere kuddes.  De kudde konikpaarden bijvoorbeeld bij Bourtange.
Een prachtige, rustige kudde die uitstekend worden beheerd.

Lees verder:

Precies een jaar geleden, schreef k over de Konikpaarden in Bourtange. Destijds een onderwerp dat veel aandacht kreeg vanwege maatschappelijke onrust over Konikpaarden in de Oostvaardersplassen.

Gelukkig is de situatie in Bourtange ongewijzigd. De Konikpaarden hebben er nog steeds de ruimte en de rust.

Door Godart Bosmans

Tekst: Sanna van den Akker
Paard en Content

Dat slechte tijden ook mooie dingen op kunnen leveren, blijkt wel uit het verhaal uit Amerika van de ‘Book Women’: vrouwen die te paard bibliotheekboeken bezorgden bij mensen in geïsoleerde berggebieden in Kentucky.

The Pack Horse Library, zoals het initiatief officieel genoemd werd, was onderdeel van de Works Progress Administration (WPA) en is opgericht in 1935. De WPA was in het leven geroepen door president Roosevelt om de economische crisis van de jaren dertig mee te bezweren. Deze overheidsinstelling had als doel om mensen aan het werk te krijgen en het land weer op te bouwen. Zo bouwden ze scholen, zorgcentra en buurthuizen en legden ze wegen en parken aan.

Het project van de Book Women zorgde niet alleen voor werk, maar zorgde ook dat de on- en laaggeletterdheid werd aangepakt. In de berggebieden was er nauwelijks genoeg geld om van te eten, hoe konden ze dan geld overhouden om (zoals Eleanor Roosevelt zo mooi verwoordde) “to feed their minds”.

Opvallend was dat het bijna allemaal vrouwen waren die aan dit project deelnamen. De meeste mannen werden immers al ingezet in de bouw en er moest een nieuwe bron aan arbeidskrachten worden aangeboord. De vrouwen gebruikten voor het werk hun eigen paard. De WPA betaalde wel een salaris, maar veder geen onderhoudskosten voor de paarden. Ook de boeken en ander leesmateriaal (zoals kranten en tijdschriften) werden niet bekostigd, maar kwamen uit de plaatselijke bibliotheken of werden door inzamelingsacties bij elkaar gesprokkeld. Kerstkaarten werden als boekenleggers gebruikt, zodat er geen ezelsoren in de boeken kwamen en het leesmateriaal daardoor zo lang mogelijk in omloop kon blijven. Artikelen werden uitgeknipt en in plakboeken geplakt, zodat ze langer goed bleven.

Een van de plakboeken is bewaard gebleven en is te zien in de FDR Presidential Library & Museum in Hyde Park, New York. Dat boek bevat recepten, iets wat erg populair was op dat moment.

Het waren vaak lange dagen te paard. De boekendames reden zo’n 150 tot 200 kilometer per week op hun paard of muildier. Geen kinderachtige afstanden! Vanuit de rivierbeddingen zochten ze naar wegen omhoog, de bergen in. De plekken waar ze naartoe reden waren onherbergzaam en vergde veel behendigheid en moed van zowel ruiter als paard. Soms moesten ze ook nog stukken te voet afleggen, omdat het voor de paarden niet meer veilig was om verder te gaan. Dit deden ze voor een salaris van slechts 28 dollar per maand.

Omdat nog niet iedereen in de afgelegen gebieden kon lezen, lazen de Book Women ook voor aan de mensen die dat wilden. Het ging dus niet alleen om een koeriersfunctie, maar ook om de mensen wijzer te maken en zo hun ontwikkeling te stimuleren. Het was voor veel bewoners uit de afgelegen gebieden hun enige contact met de buitenwereld. Vooral de tijdschriften waren geliefd, met onderwerpen over opvoeden, het huishouden, landbouw en koken. Zo konden ze meedoen met de ontwikkelingen in de samenleving.

Op het hoogtepunt van het project, eind 1938, waren er 274 boekbezorgers, verspreid over 29 provincies. In 1943 is de WPA, en daarmee ook het project van The Pack Horse Library, beëindigd. Op dat moment was er weer volop werk, helaas door een niet zo leuke oorzaak: de Tweede Wereldoorlog was in volle gang. Met het project was echter wel een traditie van het verspreiden van leesvoer ontstaan. Ook nu wordt nog steeds het nut van lezen en het laagdrempelig beschikbaar stellen van boeken onderschreven.

Ditmaal uit de oude doos: een artikel over polosport, polopaarden (pony's?) en een stukje geschiedenis.

Polosport is zo' n tak van de paardensport waar iedereen een mening over heeft. Toch weet de gemiddelde (paarden-)mens maar weinig over deze sport en het specifieke paardenras voor deze sport: de polopony of polopaard genoemd.

In dit artikel lees je een hoop feiten, een stukje geschiedenis en vooral ervaringen van mij over het houden van polopaarden. 
Het artikel is weliswaar van een paar jaartjes oud maar qua inhoud en feiten nog waarheidsgetrouw.

Is de polosport elitair?
Worden polopaarden wel netjes behandeld?
Gaat het alleen maar om geld en status?
Krijgen de polopaarden ferme tikken van de stokken van de polospelers?
Waarom zijn polopaarden zo klein, eng en dun?
en:
Zijn gepensioneerde of afgekeurde polopaarden geschikt voor de ' gewone' recreatieve ruiter?

Alle vragen worden in dit artikel beantwoord.

Zo’n vijfentwintig jaar geleden was de (paarden)wereld nog anders. Er is een hoop veranderd in een relatief korte tijd.

Vroeger was er de Paardensport en waren er Paarden. Zelden sprak men in termen van afstamming of rassen. Je had gewoon een paard en omschreef hem naar kleur, hoogte of karakter. Op de pensionstal-afdeling van de manege kon je wel verschillen zien in de paarden doch ze leken allemaal erg op elkaar. In de stands van de manegepaarden was er iets meer onderscheid. Fjorden, kleine pony’s voor de kinderen, een enkel arabiertje voor de gevorderden en wat grote lummels voor de volwassenen. De paarden en ponys hadden namen en die namen stonden ook op sleutelhanger-etiketjes die aan de zadels en hoofdstellen hingen.
In de weilanden was er wel wat variatie te zien en als je een grote zwarte zag, kon dat niet missen: een Fries! Ook waren er wel eens wat bonte paarden te zien en uiteraard was al het kleine grut, grotendeels Shetlanders. Wat was het leven simpel….

Anno Nu (2017), de stand van zaken

Nu is het allemaal echt heel anders.
Lees alles over 'Het nieuwe recreatiepaard' en de geschiedenis van het recreatiepaard in Nederland.

Fjordenpaarden zijn lange tijd zwaar ondergewaardeerd. Gelukkig is daar de laatste jaren verandering in gekomen. Misschien een beetje jammer voor wie net een fjord wilde gaan kopen, maar lees dit artikel en je begrijpt waarom.
Het artikel is inmiddels ook in de Vrijruiter van de N.V.V.R. verschenen.